MORIA to opowieść rozgrywająca się w cieniu ofiary Izaaka. Abraham nie wszystkim jawi się jako wielki mąż stanu. To człowiek, o którym różni ludzie mają często odmienne zdania. Wspomnienia, które rozgrywają się w kontekście podziału majątku po pogrzebie patriarchy, są okazją do spojrzenia na zmarłego z różnych stron. Izmael patrzy na swego ojca jak na wielkiego bohatera, Izaak zaś ciągle nie może zapomnieć matki - Sary, która nie mogła nigdy wybaczyć mężowi, że ten planował zabić swego syna.

Przywoływany w opowieściach Abraham i Sara - odgrywany jest przez kilkoro różnych aktorów. Oprócz nich pojawi się Faraon ze swoją świtą, jakby przeniesiony nagle z hawajskiej plaży, oraz Bóg przybywający pod postacią trzech aniołów (?) płynnie posługujący się łaciną.

Jakim był obraz ojca narodów przechowywany w pamięci potomnych oraz co z tym wszystkim wspólnego mają Szewc i Liczykrupa - będzie się można dowiedzieć z samego spektaklu okraszonego piosenkami i piękną wschodnią muzyką.

Do jednego z biednych, zadłużonych miasteczek w Szwajcarii przyjeżdża z Ameryki bardzo bogata starsza pani, Klara Zachanassian. Miliarderka, która w przeszłości, po urodzeniu nieślubnego dziecka, została zmuszona do opuszczenia miasteczka, teraz pragnie wyrównać rachunki, zemścić się na jego mieszkańcach i dawnym kochanku, Illu. Wyznacza miliard nagrody dla tego, kto zabije Illa. Mieszczanie początkowo są oburzeni złożoną propozycją, ale z czasem zaczynają się na nią godzić. Humanistyczne ideały, wartość więzów międzyludzkich idą w zapomnienie. (Za “Słownikiem Encyklopedycznym - Literatura Powszechna” Wydawnictwa Europa. Wrocław 1999)

„Delikatna to muzyka z folkowym zacięciem. Piosenki The King’s Road są niczym miód na zbuntowane serca słuchaczy. Działają kojąco i odprężająco. Byłyby idealną ścieżką dźwiękową do wyjazdu za miasto, na łąkę, nad morze, nad jezioro, do lazu. Według mnie to muzyka bliska natury. Trochę w tym zimnej Islandii, trochę równie chłodnej Skandynawii i może odrobinę kanadyjskiej energii Loreeny McKennitt. Urzeka mnie minimalizm formy. Oszczędne granie i wyjątkowy wokal. Takiego klimatu piosenek nie powstydziłaby się sama Agnes Obel.”
Kamil Wicik – Radio Gdańsk

Świeża krew na chrześcijańskiej scenie. Nie mają na koncie wydanych płyt, nie stąpali po wielkich scenach, nie mają rzeszy fanów. Mają za to niezaprzeczalny talent! Są jak nieoszlifowane diamenty, jak perły wyciągnięte z bagna. Koty, które nie idą za stadem baranów, tylko kroczą pod prąd. To chłopaki, którzy przyznają się do Jezusa, co więcej chcą Go uwielbiać za pomocą rapu. Mimo młodego wieku, po wielu przejściach i niebezpiecznych zakrętach. Sex, drugs & Rock’n Roll! A teraz świadomi swojej słabości, oddają się w ręce Tego, który może wszystko! HIOB, PAX, FALAMIR, KNOPEK, ROSA, DJ ANEM

Cuba de Zoo to jeden z ulubionych zespołów dziennikarzy Radiowej Trójki. Zespół stanowi TRIO i jako trio stawia na trzy elementy: energię, melodie i dobre polskie teksty. Udało się to bardzo w przypadku debiutanckiego albumu Rozkaz oraz na kolejnej płycie Trucizna. Koncerty Cuba de Zoo to potężna dawka energii i szczera radość grania. Obecnie zespół pracuje nad trzecim albumem oraz intensywnie koncertuje.

Cuba de Zoo to najlepsze co mogło wydarzyć się w polskiej muzyce, to przypomnienie tego czym powinny być bardzo dobre rockowe piosenki. Solidne gitarowe brzmienie, doskonała pulsująca sekcja, ujmujące chórki, charyzmatyczne, melodyjne wokale i co najważniejsze, niebanalne teksty w rodzimym języku, które naprawdę są „o Czymś”! (Mariusz Owczarek Polskie Radio "Trójka")

Powiew świeżości na zatęchłej polskiej scenie. Poezja drogi, zaskakujące środki wyrazu i naprawdę ciekawy wokal dają piorunującą mieszankę!" (Darek "Maleo" Malejonek)

Nie umiemy powiedzieć gdzie i kiedy powstaliśmy. Lubimy grać piosenki z polskim tekstem. Dzisiaj wiemy że współtworzymy ROCK and FIRE: ZIEMNIAK, CARLO, GARŚCIAK, KAPSEL, DOMINO. Pozdrawiamy.

Jest to historia ambitnego reżysera, który pragnąc być ciągle na szczycie sławy poświęci wiele. Reżyserując widowisko będące barokową interpretacją "Fausta" J. H. Goethego nie zauważa, że sam zaczyna kroczyć jego śladami.

Wydaje się, że odpowiedź w kwestii granic naszej wolności jest znana - jednak każdy człowiek musi się sam przekonać o zgubnych losach złych decyzji. Świat Goethego, współczesny teatr i ponadczasowa przestrzeń niebiańsko-piekielna w miarę rozwoju akcji zaczynają się przenikać... Tak jak w życiu.