Triduum paschalne – ścieżka w stronę Życia

Triduum Paschalne to dni, na które się składają się obchody Wielkiego Czwartku z tajemnicą Ostatniej Wieczerzy, Wielkiego Piątku z adoracją krzyża oraz wieczornej, uroczystej liturgii Wigilii Paschalnej w Wielką Sobotę. Posiadają one swoją dramaturgię, która jest nam egzystencjalnie bardzo bliska. Jest w nich gęstniejąca samotność Mistrza połączona z pożegnalnymi, ostatnimi wskazaniami zostawianymi zdezorientowanym Apostołom, Jego doświadczenie zdrady, dalej - niesprawiedliwego oskarżenia i bezpardonowego wydania na okrutną kaźń oraz śmierć na krzyżu. Są w tych dniach obecne także ból i strach tych, co pozostali, a także cisza grobu, zdająca się mówić – TO KONIEC! Śmierć wszystko zabiera i zrównuje. Tak wiele podobnych przeżyć pojawia się także w naszej codzienności.

Głęboka wymowa tych dni jest jednak czymś więcej, niż tylko tkliwą historią zderzenia się natchnionego idealizmu Boga z zimnym realizmem ludzkiej kondycji. Także dziś dla wielu wydarzenia celebrowane zwłaszcza w Wielki Czwartek i w Wielki Piątek są czymś odległym, bowiem „realizm” ludzi współczesnych każe raczej zająć się swoimi sprawami (swoim życiem) niż udziałem w liturgii w te dni. A jednak jest tam ukryty zapis drogi Boga, który przychodzi, aby niczym bohater filmu sensacyjnego próbuje znaleźć człowieka i go wyrwać z niewoli śmiertelnego wroga, jakby powiedział pisarz chrześcijański C.S. Lewis. Jest to droga prowadzący od ciemności do światła, od zdrady grzechu do ostatecznego triumfu miłości, od niewoli do wolności, od śmierci – do Życia.

Dla nas święte Triduum dopiero się zaczyna. Tak niewiele trzeba wysiłku z naszej strony, wystarczy poświęcić trochę swojego czasu. Warto to uczynić, bowiem każdy, kto podejmie trud uczestniczenia w te dni w drodze Boga ku nam, nie tylko ma szansę spojrzeć na swoje życie z perspektywy Boga, ale także doświadczyć głębokiej, duchowej przemiany, jaka stała się udziałem Apostołów w momencie ich spotkania ze Zmartwychwstałym.   

Ks. Rafał Bednarczyk